- Nie chciałam Cię zabijać, myślałam, że jesteś wyjątkowy. W końcu przeżyłeś mój atak. Coś tchnęło mnie do tego by zostawić Cię przy życiu. - Odrzekła dziewczynka. - Taaa, i właśnie dlatego siedzimy tutaj, głupia! - Syknął po raz kolejny chłopak. Chimimare lekko posmutniała, lecz nie chciała tego nikomu pokazywać. Jedynie delikatnie spuściła głowę. Ktoś zaczął dreptać na korytarzu obok i walić w kraty. - Pooooosiłek łajdaki!

Carmen musiała się pogodzić z losem. Wieść o śmierci Ace'a obiegła cały świat i dotarła nawet do niej - chociaż załoganci starali się ją powstrzymać. Po dwóch dniach część załogi dotarła na wyspę. Już bez kapitana i wielu innych pobratymców. Ludzie starali się jakoś zebrać. Nie wiedzieli co ze sobą począć. Kłótnie, awantury. Całość uspokoili Marco z Jozu którzy dotarli na wyspę nieco później. Śmierć kapitana była dla załogi ciosem prosto w serce, to staruszek trzymał załogę w ryzach. Przyszłość wspólnoty miała zostać rozstrzygnięta w najbliższych dniach; Carmen leżała dalej, trzymając swe dziecko na rękach. To ostatnie co pozostało jej po Ace'ie. Poród był dla niej jak i położniczych bardzo trudny, trwał prawie dwadzieścia godzin lecz obyło się bez cesarki a dziecko na szczęście było w pełni zdrowe. Kolejnym ciosem była śmierć Ace'a i Białobrodego. Najważniejsze jej osoby. Być może gdyby nie dziecko - mogłaby pomyśleć, że nie ma już dla kogo żyć; W krótce odwiedził ją Jozu. - Jak się czujesz? Co z tym małym szkrabem? - zapytał kolos z uśmiechem.

Od śmierci męża nie odezwała się do nikogo ani słowem, stworzyła swój własny świat w którym było miejsce tylko dla niej, jej dziecka i zemsty…  Prawie wcale nie spała, w nocy dręczyły ja koszmary  które i za dnia nie znikały tylko przybierały inną formę  . W ciągu tych kilku dni, stała się inna osoba .
- Przygotuj  statek, po południu wypływamy. – jej głos był silny i stanowczy. Jozu nie znał tej Carmen, oczy które na niego patrzyły nie należały do młodej dziewczyny lecz do dojrzałej kobiety . Mimo ze jeszcze nie  zregenerowała sił po porodzie, wewnętrzna siła woli wiedziała czego chce i jak tego dokonać.  Nie miała żądnej wątpliwości ze załoga ja poprze i pójdzie za nią.

Ostatnio edytowany przez Carmen Gallegos (2013-03-17 22:34:49)

Stanęła na mostku kapitańskim, wzrok marynarzy spoczął na tej drobnej kobiecie , w ramionach trzymała potomka płonącej pięści Ace.
- Zabito kapitana, upokorzono nas i naszych towarzyszy. Wielu z naszych nadal trzymają w zamknięciu. Nazywają nas barbarzyńcami a to przecież oni rozpoczęli tą wojnę!  - mimo ze nie podnosiła głosu każdy dokładnie słyszał  jej słowa, mówiła to co oni czuli . Była taka jak oni mimo ze to ona straciła najwięcej w tej walce. – Nie pozwolę by zbrukali z błotem dobre imie naszego staruszka, chce lepszego życia dla mojego dziecka, dla dziecka Ace które nigdy nie pozna ojca,przez fałszywą prawdę marynarki.

Ostatnio edytowany przez Carmen Gallegos (2013-03-17 22:47:01)

- Ale nie możesz ode mnie odejść. Jesteś moim sługą. Zostaniesz przy mnie - już na zawsze. - Odrzekła leniwym głosem Chimimare. Nadal nie ruszając się z miejsca. - Przecież to piraci. Barbarzyńcy. Dlaczego chcesz im pomagać? Nie liczy się to, że przeżyłeś? - W głosie chłopaka można było wyczuć mocne zdziwienie. - Żarcie! Em, p-posiłek panienko. - Strażnik wsunął dwie tace z kaszą i jedną nieco inną - srebrną, z kurczakiem kilkoma sałatkami, i różnymi dodatkami. - Weź mięso, ja sałatki. Jak zawsze, nie? - Rzuciła dziewczynka. Młodzieniec podniósł obie tace - tą z kaszą po wyrzucił przez okno, a srebrną tacę podał Chimimare, chwytając w ręce kawałek kurczaka. - A ty co, nie jesz? - Zapytał Otta.

- Wielu spośród nas jest rannych, nie mamy broni, amunicji, a nasze statki są uszkodzone. To potrwa... - Stwierdził jeden z piracin podbiegając do Carmen. - Zbierzcie wszystkich gotowych do walki. Rannych zostawcie w obozach. Zapasy jakie posiadamy wystarczą na wyposażenie nawet setki wojowników. Każdy kto wykaże chęć walki - zostanie nagrodzony! Niech cieśle zajmą się Moby Dick'iem. Wyruszamy o świcie! - Podsumował wypowiedź Marco.

Do późnych godzin nocnych razem z załogą pracowała nad wyprawą. Mimo ze była u kresu sił a organizm domagał się snu, nie mogła pozwolić sobie na słabość.  Jozu, nosił na rękach małego Ace, przedstawiał ciekawy widok , silny wielkolud i mała kruszynka w jego ramionach. Przy użyciu swoich zdolności łatała i prostowała deski statku.
Lecz nawet ciężka praca nie pozwalała jej zapomnieć  o tym co się stało.  Marco przez cały czas przyglądał się jej uważnie, jawnie unikała rozmowy z nim.

- Chyba  masz racje , zasypiając na stojąco na nie wiele się  wam się przydam, obudź mnie jak będziemy już blisko lub jeśli cos się wydarzy… i dziękuje za wszystko – z trudem wypowiedziała to ostatnie słowo.
Ledwo się położyła od razu zasnęła twardo jak kamień w tym czasie malec obudził się, patrzył wielkimi oczami na Marco.

- Etooo... w tamtym kierunku! - Wskazał ręką odpowiadając pewnie. - Nie słuchaj go, to głupek. Zawsze się gubi. Sterownia jest tam! - Odrzekła dziewczyna wskazując w przeciwnym kierunku. - Kogo nazywasz głupkiem?! - Krzyknął zaraz chłopak. - Ciebie. - Chwilę warcząc chłopiec odpuścił finalnie, i usiadł na łóżku Otta. - Jak Ci się nie uda wróć tutaj, ale śpisz tam! Biorę twoje łóżko. - Odparł rozkładając się wygodnie.

Marco z uśmiechem odprowadził Carmen do kajuty. Gdy dziecko obudziło się od razu przekazał je Jozu: - Nie ważne co by się działo, nie budźcie Carmen! Potrzebuje snu i odpoczynku. - Rzucił reszcie załogi; Olbrzym zajął się dzieckiem jak tylko mógł - a to o dziwo nawet nie płakało i czuło się bezpieczne w jego rękach. Starał się je jakoś zajmować, mówić do niego, zabawiać. Większy problem zaczął się gdy w jednej chwili dziecko zaczęło rosnąć i w kila sekund zamieniło się z bobasa... w sporego pięciolatka! Wszyscy w jednej chwili padli ze zdziwienia, a młodzieniaszek jedynie chytrze zaśmiał się pod nosem.

Carmen błogo spała pogrążona w sennych wspomnieniach, nie znając sobie nawet sprawy co wokół niej się dzieje.
Chłopiec kropka w kropkę przypominał ojca jedynie zielone oczy odziedziczył po matce. Beztrosko biegał po pokładzie miedzy pracującymi marynarzami, sprawiało mu wielka frajdę wymykanie się Marco i Jozu którzy próbowali go złapać.
Chłopczyk zatrzymał się, pokazał język i powoli jakby to była najprostsza rzecz na świecie zaczął wchodzić na maszt…