Chłopak nie odpowiedział ani słowa tylko kiwnął mu głową. Gdy Otto wyszedł ruszył pustym korytarzem finalnie natrafiając na ścianę - przeszedł jedną, wszedł do kolejnego korytarza. Kolejna ściana - kajuta i kolejna... i omal co nie wypadł ze statku. Zanim zdążył się obrócić w drugą stronę ktoś przystawił mu ostrze do karku. Ostrze z kamienia morskiego. - A teraz w imię kapitana Woodrow'a aresztuję Cię... ej, czekaj! Przecież ty jesteś aresztowany! Zbieeeeg! Zbieeeg! - Wydarł się na cały głos, a w jednej chwili zbiegła się cała zgraja marynarzy.

- Mam go! - Krzyknął Marco podlatując do szkraba, lecz ten sprawnie odskoczył - pirat natomiast tracąc równowagę zachwiał się i zrobił pętlę w powietrzu. - Jozu, co tak stoisz jak słup soli?! Łap malca! - Krzyknął feniks do diamentowego olbrzyma na pokładzie. - Idioto! Gdybym wszedł na ten maszt połamałbym go już dawno!

Chłopak sprawnie pochłonął marynarza  wypuszczając ze swojego ciała duże ilości ciemnej materii.- Emmm...zgubiłem się, mgolibyście mi wskazać drogę do sterowni czy czegoś takiego- Spytał drapiąc się w tył głowy z niewinnym wrecz idiotycznym uśmiechem na buzi.

Na pokład wyszła zaspana Carmen, stanęła oniemiała .Patrzyła to na dziecko to na przyjaciół. Przetarła oczy by upewnić się że nie śni lecz obraz przed jej oczami nie zmienił się. Chłopiec z wielkimi od płaczu oczami podbiegł do niej i przytulił się .
- Mamusiu ja już nie chce się bawić z tymi panami - wskazał palcem na piratów. Carmen nie wiedziała czy ma płakać czy śmiać się z zaistniałeś sytuacji.
Tym czasem na horyzoncie inny marynarz dostrzegł statek z flagą marynarki.

Piraci nieco się wzdrygnęli lecz nadal nie przestawali - powoli cofając się cięli mroczną aurę wytwarzaną przez chłopaka czasem pomagając sobie haki zbrojenia. - Nie cofajcie się idioci! Boicie się takiego szkraba? Na prawdę? Muszę wam pomagać, idioci?! - Staruszek stał z boku. Mrok nie dochodził do niego a wręcz jakimś sposobem 'omijał go'. Jeden z marines upadł na ziemie gdy mrok przeszył jego ciało na wylot. Kilku innych zdołało jednak doskoczyć do niego rzucając się na niego i tnąc ostrzami z morskiego kamienia.

Wszyscy spoważniali w jednym momencie. Jedni w pełni zaczęli rozkładać żagle, drudzy rozeszli się po statku. Jozu w jednej chwili złapał dziecko i chwytając go pod pachę, tym samym nie zważając na jego reakcję, zabrał go do kajuty Carmen zamykając ją na klucz. - Dzielimy się tak jak decydowaliśmy wcześniej! Marco i ja prowadzimy dwie grupy! Carmen, idziesz ze mną! Do abordażu! - Krzyknął, a wszyscy unieśli się chórem wraz z znim

Załoga czekała na polecenia Carmen, było dla nich naturalne ze to ona przyjmie dowodzenie mimo ze nikt nie zapytał o jej zdanie. Zdecydowała załogę podzielić na dwie grupy, pierwsza miała pilnować statku druga przeszukać w jak najkrótszym czasie statek marynarki i uwolnić jeńców. Na pierwszy rzut oka plan był prosty…jedyna mankament to fakt ze nie wiedzieli kto płynie tym statkiem.
- Jozu ufam ci pilnuj Rina, za wszelka cenę nie pozwól mu opuścić naszego statku.- wetknęła sztylet w cholewę wysokich butów, długie loki związała w koński ogon i skoczyła w wir walki.
Nie obchodzili ja marynarze, to tylko zwykłe pionki szukała tych którzy zabrali jej światło życia- Ace.
Wierzyła ze może odmienić los, ale potrzebowało do tego Otto ,a raczej jego mocy ,tej części mocy o której nie miał pojęcia.

Ponieważ pole walki było dla niego bardzo korzystne, chłopak cały czas odpierał ataki przeciwników starając się unikać i kontratakować tych którym udało się podejść wystarczająco blisko.  Z otaczającej go amterri tworzył coraz to nowe dziwaczne przedmitoy tak by zaskakiwać zmierzajacych do niego przeciwników. Na ich drodze wyrastały ściany, kolce, kolce ze ścian, kolce z kolców i tak dalej. Chłopak był w 100% skoncentrowany starajac się skupić na każdym miejscu z którego ancierali żołnierze tworząc coraz to nowe pułapki.

Otto bez problemu odnajdywał się na polu walki. Był w stanie dokonywać nie tylko sprawnych uników ale i atakować tym samym eliminując wrogów jednego za drugim. Drewniany statek będący małą powierzchnią i kiepskim polem do manewru był genialnym polem bitwy dla chłopaka. Dzięki małej powierzchni marynarze nie mieli jak dokonywać uników - a nawet gdyby - wpadli prosto na siebie nawzajem. W końcu została tylko garstka. Stos ciał w około tylko dawał do zrozumienia o zwycięztwie chłopaka... ale czy na pewno? W jednej chwili wszystko się odmieniło. Potężne uderznie. Jakaś drewniana, ogromna łapa z ostrymi pazurami zaatakowała chłopaka z ogromną prędkością. Zanim zdążył się zorietnować, że ta wzmacniana jest haki już upadł na deski. Półprzytomny został podniesiony przez Woodrowa i za sprawą owej drewnianej ręki przeniesiony na drugą część pokładu.


Carmen wraz ze swoją częścią załogi wbiegła pod pokład. Od progu zauważyła poniszczone ściany i zdwewastowane pomieszczenia. Nieco dalej można było zauważyć mocno rannych a nawet martwych marynarzy leżących obok siebie. Kilka innych osób się nimi zajmowało. Nie zwracali jednak teraz uwagi na piratów który przechodzili obok nich. - Wyczuwam świeża krew, jest blisko... czuję ją. - Z daleka można było dosłyszeć głos młodej dziewczynki. Już po chwili jakieś dwie postacie zbiegły po schodach. Jedna to dziewczynka, długie blond włosy, krwisto czerwone oczy, nieobecne spojrzenie, biała prosta suknia. Druga to młody chłopak, nieco 'inny' niż każdy inny młodzieniec w jego wieku. Można było zauważyć, że jego dłonie - aż po barki, pokryte są grubą stalą, podobnie z nogami jak i połową twarzy. Nietypowy widok jak na statek marines.

Bała się. Miała sucho w ustach i drżała z zimna , ale przecież  nie przypłynęła tu po to, żeby zdradzić się ze swoją słabością.
Powoli podniosła wzrok. Przełknęła kilka razy, by się upewnić, że wydobędzie z krtani głos.
- Wróg czy przyjaciel?!  - odezwała się  w stronę nieznajomych, zastawiającym im dalsza drogę.