Ściana zasłoniła chłopaka i pociski trafiły bezpośrednio w jego twór znikając w nim bezpowrotnie. - Nie lubię gdy ktoś rani me dzieci. - Wyszeptał jakiś cichy głos, za uchem chłopaka. Nie zdążył nic zrobić. Był zbyt wolny - a może to przeciwnik był zbyt szybki? Dziewczynka tylko dotykając go jedynie otwartą dłonią w plecy przy pomocy haki odrzuciła go o kilkanaście metrów ciskając nim z całych sił w pobliską ścianę. Uderzenie było zbliżone, ba! Przewyższało siłę uderzenia admirała! Pomimo tego przeciwniczka nie podchodziła do chłopaka. Czyżby chciała się z nim pobawić? Nadal wbijała w niego swe martwe, zimne spojrzenie. Stojąc bez ruchu.

Kolor - Chimimare

Po raz kolejny oddzielając od swej kuli kilka kropel krwi wysunęła je przed siebie wystrzeliwując prosto w chłopaka. Krwawe pociski poruszał się z taką prędkością, że nie było ich widać - po raz kolejny pierwsze dwa spudłowały. A ich uderzenie było tak potężne, że zderzając się ze ścianą rozwaliły strop rozkruszając ścianę na dość bez żadnych problemów. Zaraz za nimi poszły dwa kolejne pociski, i znów. Nie dając chłopakowi szany na jakikolwiek kontratak wkrótce i krople które pudłując trafił w ścianę ruszyły w kierunku chłopaka ponownie, tym razem uderzając zza jego pleców. Kula rozdzieliła się tworząc krwawy napis 'zginiesz w imię mego życia', po czym opuszczając głowę dziewczynka rozsunęła obie ręce a kula rozdzieliła się na tysiące małch kropel krążących w około. Były wszędzie, powoli poruszały się wirując w każde strony. Obe ręce dziewczyny wysunęły się do przodu. Wszystkie krople ze świstem zostały wystrzelone w stronę Otta.

Wystawienie się na pociski wroga i próba 'uniknięcia' tysięcy strzałów z każdej ze stron było co najmniej idiotycznym pomysłem. Pociski jeden po drugim przeszywały chłopaka - trafiając w ręce, kark i brzuch. Pomimo kilkunastu ran, w tym kilku wylotowych chłopak był w stanie skupić się i 'zapaść' pod powierzchnię wpadając prost w odmęty lodowatej wody. Co również - jak dla użytkownika owocu było niezbyt genialnym pomysłem. Stracił panowanie nad ciałem. Zaczęło brakować mu powietrza. Poczuł jednak mocne szarpnięcie, jakby coś z całej siły wypchnęło go w górę. Rozwalając jego ciałem grubą taflę lodu - a przy tym łamiąc żebra i uszkadzając czaszkę chłopaka, Chimimare wyciągnęła go na powierzchnię. Przeszywający ból, zimno, adrenalina; Pośród wielu marynarzy i piratów nie tylko on właśnie przeżywał swe ostatnie chwile. Portgas D. Ace, broniąc swego brata został przeszyty przez pięść magmy admirała Akainu. Jednym uderzeniem pozbawił życia i dokonał egzekucji na skazanym - niszcząc cały plan załogantów. Na polu bitwy pojawił się także Marshall D. Teach, Czarnobrody. Ludzie zaczęli rozbiegać się na wszystkie strony i uciekać w popłochu. Totalny chaos.

Dziewczynka rozejrzała się tępo w około lekko skołowana. Była zmieszan lecz nie dawała po sobie tego poznać. Cała krew którą przed chwilą cisnęła przeciwnika już zebrała się w okół niej tworząc kule z czerwonej posoki. Ludzie zaczynali się rozbiegać, każdy w inną stronę; Otto parł przed siebie resztkami sił, potykając się już o własne nogi. Był półżywy - rany jakie odniósł mogłyby być nawet śmiertelne. Połamane żebra, pęknięta czaszka, liczne rany cięte a nawet krwawienie wewnętrzne. Gdyby nie adrenalina i owoc który go podtrzymuje, już dawno padłby na ziemię. Promień Kizaru - lecący prosto w chłopaka. Ostateczny atak - wykańczający już go bezproblemowo. Ten jednak upada na ziemię w ostatniej chwili jakimś cudem unikając śmiertelnego ciosu. Jak to się stało? Chimimare za sprawą swej mocy przycisnęła go do ziemi zmuszając go do uniknięcia dobijającego uderzenia. Otto mdleje, reszta pozostaje wyrwana z jego pamięci.

Statek marynarki, trzy dni po zakończeniu wielkiej wojny. Chłopak budzi się przecierając oczy. Jakaś cela. Jedyne światło dostaje się zza małego okienka pełnego krat. Wszystkie pręty wykonane są z morskiego kamienia. Na przeciwko niego, na sąsiedniej pryczy leży jakiś młodzieniec w pomarańczowej szafie, nad nim, na łóżku siedziała kolejna, tym razem znajoma osóbka - jego przeciwniczka, użytkowniczka krwawego owocu - Chimimare. Tym razem ślepo wpatrywała się w ścianę celi, naprzeciwko.

Dziewczynka przewróciła teatralnie oczyma po czym machając nogami radośnie odpowiedziała spokojnie. - Jestem Chimimare. Teraz należysz do mnie. Uratowałam Ci życie, wiec będąc dozgonnie wdzięczny pozwalam Ci zostać moim sługom do końca twego istnienia. - Odpowiedziała nadal wgapiając się przed siebie. Chłopak leżacy pod nią parsknął po czym obrócił się na drugi bok nie odzywając się słowem.

Otto wysłał atak w stronę dziewczyny. Ta nadal nie odwracając spojrzenia wysunęła dłoń przed siebie. Chłopak upadł na ziemię chwytając się za serce. - Jesteś nie dobrym sługą. Słudzy powinni być dobrzy w obec swoich panów. Jeśli będziesz się tak zachowywał - zatrzymam bicie tego serca na zawsze, nie tylko na sekundę. - Odrzekła swym delikatnym, cichym głosem. Jak na małą dziewczynkę to dość odważne słowa. - Eej! Chimi', nie baw się ciśnieniem bo zaraz zwymiotuje. - Burknął chłopak z dołu jak gdyby nigdy nic - nie zważając na sytuacje zaistniałą między dziewczyną a Ottem.

Kolor - Razer

- A-ale... przecież... uratowałam Ci życie. Powinieneś być miły, i dozgonnie wdzięczny. Przecież... - Tutaj głos dziewczynki się załamał. Tak jakby zaraz miały nadejść dziecięce łzy lecz nic takiego się nie stało. Jej wyraz twarzy był jak zwykle poważny a jej oczęta nadal ślepo wpatrywały się w ścianę przed nią. - Nie krzycz, nie unoś się, nie używaj niedobrych słów. To ją denerwuje. - Odrzekł chłopak znów przewracając się na plecy. Chyba nikt tutaj nie przejmował się przemową Otta i stratą jego towarzyszy.